สงเคราะห์ชาวโลก

ความสงเคราะห์ในโลกทั้งหลายนี้ เหมือนลิ่มสลักเพลารถที่แล่นไป ถ้าลิ่มสลักเพลาไม่มีเสียแล้ว กงรถก็หลุดจากเพลา แล่นไปไม่ได้ ถ้าลิ่มสลักเพลามีอยู่แล้ว กงรถนั้นก็ไปสะดวก ไม่ขัดข้องสิ่งหนึ่งสิ่งใด
โลกจะได้รับความสุข เพราะอาศัยความประพฤติทั้ง ๔ อย่าง คือให้ทาน กล่าววาจาไพเราะ ประพฤติให้เป็นประโยชน์ในกันและกัน ความประพฤติตนให้สม่ำเสมอในธรรมนั้นๆ ในบุคคลนั้นๆ ไม่ขาดตกบกพร่องใดๆ จะเข้าไปในหมู่ไหนพวกไหน เราเป็นหมู่นั้นพวกนั้นไปหมด ปรากฏเป็นแบบเดียวกัน เรามีพวกมากเท่าไรก็เป็นคนเดียวกันไปหมด ไม่แยกแตกจากกัน
บัณฑิตใดพิจารณาเห็นชอบ ซึ่งความสงเคราะห์ทั้งหลาย บัณฑิตจึงถึงซึ่งความเป็นใหญ่ เป็นผู้น่าสรรเสริญ.
ที่มา: มรดกธรรม เล่มที่ ๑ หน้าที่ ๒๑๘ – ๒๒๐ (กัณฑ์ที่ ๖ สังคหวัตถุ  ๒๐ กันยายน ๒๔๙๖)