วาจาไพเราะ

เมื่อเราผู้มีบุญเช่นนี้ ไปอยู่ในสถานที่ใด ลูกหลาน พวกพ้องวงศาคณาญาติก็มาก เราต้องอาศัยวาจาที่ไพเราะเสนาะโสต เมื่อกล่าววาจาอันใดออกไปแล้ว เป็นที่ดึงดูดใจ เหนี่ยวรั้งใจ เป็นที่สมัครสมานในกันและกัน ไม่เป็นที่กระทบกระเทือนในกันและกัน มีวาจาเช่นนั้นเรียกว่าเป็นคนสุภาพ เป็นคนมีมารยาท มีถ้อยคำวาจาเป็นหลักเป็นประธาน อยากจะฟังแล้ว อยากจะฟังอีกอยู่ร่ำไป ดังนี้เรียกว่า     ปิยวาจา วาจาไพเราะอย่างนี้แหละ เป็นของสำคัญนักในหมู่มนุษย์ จำเป็นจะต้องใช้.
ที่มา: มรดกธรรม เล่มที่ ๑ หน้าที่ ๒๑๖ – ๒๑๗ (กัณฑ์ที่ ๖ สังคหวัตถุ  (๒๐ กันยายน ๒๔๙๖)